Hoe je in de Coronatijd een Gewoon Bijzondere uitvaart vormgeeft, met zo weinig aanwezigen op 1,5 meter afstand, hield ons in ons hoofd al flink bezig, voordat we een opdracht binnenkregen.
Op een voorjaarsochtend belde een verdrietige dochter. Ze had haar moeder aangetroffen in bed. Alleen, in alle stilte en alle rust was ze er tussenuit gepiept, vertelde ze ons.
Het afscheid van haar moeder mocht in deze lijn plaatsvinden: eenvoudig, rustig en niet te veel gedoe.
Toen ik ging kennismaken met de familie, vroeg ik me af hoe maken we deze dag toch ‘Gewoon Bijzonder’? Wat hoorde nu echt bij deze lieve mevrouw?Ik reed de straat in, de zon scheen in mijn gezicht en dacht aan haar hondje. Het beestje was helemaal van slag nu z’n baasje er niet meer was. Ik zag haar mooi onderhouden tuin, vol met prachtige voorjaarsbloemen en een paarse Seringenboom.
Dat vormde de inspiratie voor wat dit afscheid voor de familie Gewoon Bijzonder kon maken. Ik stelde de familie voor om haar hondje mee naar het afscheid te nemen én om het afscheid buiten aan de waterweg te laten plaatsvinden. Geen poespas, maar lekker in de buitenlucht en de natuur waar mevrouw zo gek op was.
Op de dag van haar afscheid, scheen het voorjaarszonnetje, was er een klein briesje en de natuur – die zoveel belofte van nieuw leven in zich had – ademde rust uit.Een passende dag voor het afscheid van mevrouw. In het zonnetje, in de buitenlucht, terwijl haar hondje rond haar kist liep.
Er werden enkele mooie woorden gesproken, er klonk passende muziek, begeleid door de blaf van haar hond. De voorbijvarende boten boden een bijzonder symbolisch beeld bij dit Ongewoon Bijzondere afscheid.